Janis in my dag

Deur bliksems sing Janis haar hart vas;
van vrees die nag se donker in
met woorde rou haar aarde op
van liefde en ou stukke siel toegevou
in gejaagde drome
wat niemand ooit kan wantrou nie.

behalwe ek-
vir wie die dag-geluide nie meer praat
saam sonskyn en dooie name nie,
iewers tussen Knysna se woude
en die grou van die bitter oseaan
het die bome ophou loer en water ophou spoel
vir die stukkende fotos wat ek neem
en wys vir die volk
-goed en kwaad-
met die hoop dat liefde groter
as die dood homself is.

Een laat dag as die wolke nie meer huil
vir die woorde wat skree
uit die holtes van genade nie
sal onse lewe weer begin in die eindlose slaap
wat bieg tussen die groen en blou skakerings
van die asem uit die grond
wat net die mens homself kan uitblaas.

Janis sing
en ek sien hoe die akkoorde
soos ‘n mes deur vel sny
om dit wat was te onthou.
behalwe ek-
vir die goed en die kwaad
wat loop in die ironie van my bloed.

Sy sing nog in my nag
terwyl die rooiwyn opraak
en ek vir die laaste keer lag
vir die dood wat staan en wag
agter die mure van lewe
wat val tot in môre se gebore lied
van 'n nuwe oggend
in die arms van die reën.