'n meer glimlig in aandskemer
met swart stil-gees swane
wat onder vlerkspan skuil,
wensklip-rimpels wat kring tot sfere
vol belofte en begeertes te ruil
hy vind haar dwalend in sy okkerneutboord
‘n asem-wit figuur, ’n swerwerskind
soekend, verdwaald, gestroop
en siende blind.
omvou haar met sy grofgrein kleed
gesoom met olyftopaas
lei haar op sy goudvos na sy oer-klip kasba
verskuil in misbank waas
hoef op kobbelstene eggo
toe sy vos die ogiefboog betree
waar swawelrose skugter die mosbegroeide ruimtes
van hierdie binnehof beklee
sy teer gelaat duisel in die kruisraam
toe hy haar oor die drumpel dra,
haar voed met griesmeelbrood
wyn laat teug uit 'n goue graal
hy dompeldoop haar in koningswater
was die mistrou uit haar oë,
wyl die uurwerk se donker slag bevestig
dat ‘n edelman vanaand sy hart verloor
die magistraal van sy wêreld
se glans verdwyn
toe ’n animo son
in die jonkvrou se gelaat verskyn
hy verguld haar met sy woorde
bedek haar met sy vlees
beklee sy hom as koning
van haar lewe en gees
in stil ure van na-nag
raak hy weer haar sagtheid aan
sug tevrede toe sy steeds daar is
nie net ‘n droombeeld of ‘n waan
die goudglimmer van ‘n edelman
verswelg deur die lier se suiwer lied
toe hy haar die vuurstene
van sy rykdom bied.
© 2009 Almarie Truter
met swart stil-gees swane
wat onder vlerkspan skuil,
wensklip-rimpels wat kring tot sfere
vol belofte en begeertes te ruil
hy vind haar dwalend in sy okkerneutboord
‘n asem-wit figuur, ’n swerwerskind
soekend, verdwaald, gestroop
en siende blind.
omvou haar met sy grofgrein kleed
gesoom met olyftopaas
lei haar op sy goudvos na sy oer-klip kasba
verskuil in misbank waas
hoef op kobbelstene eggo
toe sy vos die ogiefboog betree
waar swawelrose skugter die mosbegroeide ruimtes
van hierdie binnehof beklee
sy teer gelaat duisel in die kruisraam
toe hy haar oor die drumpel dra,
haar voed met griesmeelbrood
wyn laat teug uit 'n goue graal
hy dompeldoop haar in koningswater
was die mistrou uit haar oë,
wyl die uurwerk se donker slag bevestig
dat ‘n edelman vanaand sy hart verloor
die magistraal van sy wêreld
se glans verdwyn
toe ’n animo son
in die jonkvrou se gelaat verskyn
hy verguld haar met sy woorde
bedek haar met sy vlees
beklee sy hom as koning
van haar lewe en gees
in stil ure van na-nag
raak hy weer haar sagtheid aan
sug tevrede toe sy steeds daar is
nie net ‘n droombeeld of ‘n waan
die goudglimmer van ‘n edelman
verswelg deur die lier se suiwer lied
toe hy haar die vuurstene
van sy rykdom bied.
© 2009 Almarie Truter
