Ek staan in hierdie onbeskryflike groot leë saal
sitplekke almal onbeset, stukkend, vuil en vaal
op die verhoog, in een hoek, staan ’n ou vleuelklavier
só beskadig, verrinneweer, deur onverskilligheid ontsier
toe stap hierdie Man in – so deftig geklee
statig, elegant na die groot klavier toe getree
die stoeltjie afgestof, ’n slag direk na my gekyk
sy vingers saggies, strelend oor die klawers begin stryk
die mooiste klanke het voortgevloei, lieflik...melodieus
elke noot perfek gespeel, meesterlik...majestueus
ek vra toe: "Maestro, mag ek asseblief ook probeer?"
ek wou so graag dit doen soos dié waardige Heer
toe ek plaasneem was ek so verwonderd... verstom
dat sulke hemelse tone uit dié stukkende klawers kom
ek beweeg my vingers dwingend oor die ongelyke note
die aakligste geluide kom deur met ontstemmende stote
in my onvermoë om te speel, is ek bitter teleurgestel
’n onverklaarbaarheid....my lewe is hier op die spel
eindelik ontwaak ek van hierdie droom so raar
amper ’n nagmerrie... tog so helder en klaar
wonder oor dié onthou...in my geheue so vars
soos ’n werklikheid, asof dit net gisternag was
naderhand sien ek duideliker en ek verstaan
in meer helderheid besef ek waaroor dit gaan
hierdie meesterlike Pianis– Sy gesig was net ’n waas
was God, kon Hom nie eien deur my wanklankige geraas
my lewe, soos dié klavier, onooglik vermink deur sonde
is vol letsels, buite en binne, vol sere, lelike wonde
op my eie, alleen sal ek dit nooit kan vermag
om ’n volmaakte melodie te speel sonder Sy krag
ek het Hom nodig, elke oomblik, deurentyd
Sy liefde is so groot...Sy genade so wyd
ek hoor nog daardie klanke, só helder, só rein
as ek by Hom bly, sal al my wanklanke verdwyn
in Hom kan ek groei, vul Hy my gebrekkige gestalte
om musiek te speel volgens Sy ewigheidsgehalte.
© Joan Lotz 14/06/2010 (1985)
sitplekke almal onbeset, stukkend, vuil en vaal
op die verhoog, in een hoek, staan ’n ou vleuelklavier
só beskadig, verrinneweer, deur onverskilligheid ontsier
toe stap hierdie Man in – so deftig geklee
statig, elegant na die groot klavier toe getree
die stoeltjie afgestof, ’n slag direk na my gekyk
sy vingers saggies, strelend oor die klawers begin stryk
die mooiste klanke het voortgevloei, lieflik...melodieus
elke noot perfek gespeel, meesterlik...majestueus
ek vra toe: "Maestro, mag ek asseblief ook probeer?"
ek wou so graag dit doen soos dié waardige Heer
toe ek plaasneem was ek so verwonderd... verstom
dat sulke hemelse tone uit dié stukkende klawers kom
ek beweeg my vingers dwingend oor die ongelyke note
die aakligste geluide kom deur met ontstemmende stote
in my onvermoë om te speel, is ek bitter teleurgestel
’n onverklaarbaarheid....my lewe is hier op die spel
eindelik ontwaak ek van hierdie droom so raar
amper ’n nagmerrie... tog so helder en klaar
wonder oor dié onthou...in my geheue so vars
soos ’n werklikheid, asof dit net gisternag was
naderhand sien ek duideliker en ek verstaan
in meer helderheid besef ek waaroor dit gaan
hierdie meesterlike Pianis– Sy gesig was net ’n waas
was God, kon Hom nie eien deur my wanklankige geraas
my lewe, soos dié klavier, onooglik vermink deur sonde
is vol letsels, buite en binne, vol sere, lelike wonde
op my eie, alleen sal ek dit nooit kan vermag
om ’n volmaakte melodie te speel sonder Sy krag
ek het Hom nodig, elke oomblik, deurentyd
Sy liefde is so groot...Sy genade so wyd
ek hoor nog daardie klanke, só helder, só rein
as ek by Hom bly, sal al my wanklanke verdwyn
in Hom kan ek groei, vul Hy my gebrekkige gestalte
om musiek te speel volgens Sy ewigheidsgehalte.
© Joan Lotz 14/06/2010 (1985)
