DAAR IS NIEMAND TUIS NIE

DAAR IS NIEMAND TUIS NIE
Oë wat staar, en geen emosie wys nie
Soos die ligte wat brand, maar niemand is tuis nie
Dit is die beeld wat ons daagliks begroet
Wat ons nie wil aanvaar nie – maar sal tog maar moet ….

Sy vrae dieselfde vrae oor en oor
Soos woorde van ‘n refrein …. Oor en oor en oor
“Is die deure gesluit” en “lê Cuddles op haar bed”
Is omtrent al waarmee sy ‘n saak het

Dan weer, woon ons wie weet waar
Hoe, waar en wanneer kom ons eers daar
Om te verduidelik sy is in die hospital
Help niks, want sy bly verdwaal

Die ligte brand, maar daar is niemand tuis
Net Alzheimers en sy trawante in hul huis
Waar hulle nesskop, vasskop in haar brein
Maak seker sy verloor totaal die sein

Dis moeilik Here om dit te ervaar
Om die eens blink oë so te sien staar
Sy vra, ons antwoord, maar niks maak sin
Sodat al die vrae weer van vooraf begin

Gee ons krag vir elke dag, dis al wat ons vra
Vir U nabyheid, en U gena’
Dis swaar om haar so willoos, broos en maer te sien
Gee ons krag om na haar om te sien

Wanneer sy so staar en sy sien niks raak
Help ons asb. om dit vir haar makliker te maaak
Gee vir ons die geduld en die insig om te weet
Wat om te sê wanneer sy als so vergeet

Laat ons asb. onthou om die ligte aangeskakel te hou
Wanneer die verstand en die oë se ligte so verflou
Geduld en empatie die waardevolste eienskap
Om hierdie Alzheimers-gedrog mee vas te kap
En wanneer die ligte brand, maar niemand is tuis nie
Help ons om nie ons misnoë te wys nie
Maak ons geduldig, gedienstig, gedweë
Om maar net elke oomblik ons beste te gee