Feëtjievrou ( 7 )

Laatmiddag
val die son
soos ñ goue muntstuk
in die spaarbussie
van die aarde in
en hang nag sy donkerjas
aan die kapstok
van die boogmaan .

My hart se klop
wil stop
van verlange na jou
en my woorde droog op
as ek wil dig vir jou .

Jy feëtjievrou
in die woud
van my gedagtes ,
my oë versag oombliklik
en ek glimlag warm
by myself
en voel
hoe my hartklop versnel .

Feëtjievrou , ek wens
jy was nou hier
sodat ek jou kan vertel
wat se effek
jy op my het .


( 15/04/2011 21h52 )

Mag ek 'n baie groot geheel-begrip ietwat wysig en hier toepas? "I conjure thee, to truly be, that which I desire you to be". Jou "Feëtjievrou" bly vir ons wat lees 'n amperse "enigma" - jy ken haar, jy weet wie sy is - jy lig die sluier net genoeg dat ons kan loer sonder om afbreek te doen aan die "volheid" van haar wees soos jy haar ken. Jy bied situasies aan waarin ons kan voel hoe jy voel "sonder om aan haar te raak en haar daardeur te bevlek". Vir jou is sy onaantasbaar, onbevlek. Puik vers meneer.

dankie..love jou waarneming hier..en jou kommentaar.