Toe , daardie laatmiddag reën dit

Jy lag
die geel in my oop
tap die swart-sweersel
uit die rooi
van my bloed

jou bestaan
kwas kleur-lustig
speels en spontaan
die swart-doek
van my hart
na ñ herkenbare lente-seisoen.

Elke keer
wat ek jou sien
skil jy die blind
uit my oë
en donkerbril my dan
met jou omgee
en liefde
teen die skerp lig
van die wêreld
daar buite .

Jou stem
byl ñ pad oop
deur die ruig-bosse
van my hart
wat uitheems
toegegroei het .

In die laatmiddag
van ñ lewe vermors
ploeg jy
deur my dor aardkors
delf jy
totdat jy die vrugbare aarde
van my dooie siel ontbloot
en plant jy
ñ oes vol van hoop .


( 17/07/2011 16h30 )